Çünkü ağlamanın beni küçük düşürmediğini, acıların yaşanarak üstesinden gelindiğini öğrendim...
Hayatta kimsenin kendinden daha değerli olmadığını, düştüğünde seni kimsenin kaldırmadığını, insanların bir kısmının iyi günlerini kalanın da kötü günlerini fırsat bildiğini anladım...
Ailenin insan hayatındaki önemini, yalnızlığın baki olduğunu ve onu sevmen gerektiğini gördüm...
Karanlıktan korkmuyorum artık yalnızlıktan korkmadığım gibi...
Geceleri tek başıma kaldığımda koridorun ışığı korumaya yetiyor beni...
Çünkü zombiler beni yemese bile birgün ölmekten kaçamayacağımı öğrendim...
Yatağımın altında yaşadığına inandığım canavardansa insanların çok daha tehlikeli olduklarını anladım...
Kimsenin ben olmadığını, iyi niyetin bir halta yaramadığını, herkesin hep daha fazlasını beklediğini gördüm...
Kötü niyetli insanlara alıştım...
Kendi çıkarları için başkalarını harcayan insanlarla atıştım...
Sütten ağzı yananların beni üfleyerek karşılamasına alıştım.