18 Mart Çanakkale Zaferi ve Şehitleri Anma Günü Kutlu Olsun.
“Sana dar gelmeyecek makberi kimler kazsın?
Gömelim gel seni tarihe desem, sığmazsın”
İstiklalimizin dönüm noktası, vatan aşkının en kutsal fedakârlıklarının yaşandığı Çanakkale Zaferi’nin 107. yıl dönümünü kutlarken, bu şanlı günü bizlere kazandıran Aziz şehitlerimizi saygı, minnet ve rahmetle yâd ediyoruz.
Ne Mutlu Türküm Diyene.
İSRAF HARAM MIYDI???⁉️
Geçtiğimiz gün bir mekanda kalemim elimde, çayım önümde bir şeyler karalıyordum. Yan taraftaki sandalyenin sesiyle başımı kaldırdım, iki hanımefendi, çantalarını alıp çıkıyordu.
Gözüm masaya ilişti, her şey olduğu gibi duruyordu. Masadaki serpme kahvaltının fiyatına baktım, 150 TL yazıyordu.
Garson masanın boşaldığını görünce koşar adım geldi, her şeyi içe içe döküp götürdü. Çekinmesem adamı durdurup bir fotoğraf çekecektim ama…
Pahalılıktan dem vurmama gerek yok herhalde. Ülkenin vaziyeti ortada fakat beni daha çok korkutan tüm bunlara rağmen insanların bir an olsun ziyan ettikleri şeyleri düşünmemesi. Pahalılığın bu noktaya geldiği bir dönemde bile israf etmekten kendimizi alamıyoruz.
Birkaç yıldır israfa dikkat çekerken insanların bir cezayı hak ettiklerine inanırdım. Eğer bir kriz yaşanırsa insanların akıllanacağını, israf etmekten vazgeçeceğini düşünürdüm. Lâkin yanıldım. İnsanlar bırakın akıllanmayı, eskisi gibi israf etmeye devam ettiler. Üstelik ziyan olacağını bile bile birçok şey depoladılar. Oysa pandeminin başında stokladıklarımız ne oldu? Yedikçe yedik, döktükçe döktük. Hepimiz bir yağ tulumu gibi dolanıyoruz ortalıkta.
Neden istiflemek yerine kısmak aklımıza gelmiyor?
Neden bazı şeyleri azaltmayı, en azından israf etmemeyi düşünemiyoruz?
Üstelik ülkeden kaçıp gitmek de bizi kurtarmayacakken hâlâ akıllanmamamız garip değil mi?
Önce pandeminin şimdi savaşın eşlik ettiği bir kriz tüm dünyayı yeniden şekillendirecek. Biz ölmeyeceğiz belki ama mülteci kamplarında veya kuraklıkla boğuşanlardan ölenler olacak. Yetersiz beslenmeden, gıda yetersizliğinden Asya’da ve Afrika’da çocuklar ölecek.
Döktüğümüz “bir tabak yemek” sanıyoruz ama o yemek için ne kadar su tüketiliyor, toprağa ne kadar zehir salınıyor, kaç insan uğraşıyor?
Türkiye'de ortalama 26 milyon ton gıda israf ediliyor, diyor haberler. Bu miktar bile hayatta kalmamızı sağlayabilir. Yalnız çöpe attıklarımız bizi hayatta tutabilir.
Bir tabak yemek, bir tabak yemekten ibaret değil. Bu kadar basit değil.
Basit olan bize yetecek kadar almak ve tabağımızdakini çöpe göndermemek.
Dünyayı kurtarmamıza gerek yok, gerektiği kadar tüketelim yeter.